Weergaven: 2

Zijn geboorte

Maisuka Bahadur, het nageslacht van Qabl Khan, overkwam de geboorte van een zoon op Dhul Qa’dah 20, 549 na de Hidjra. In hetzelfde jaar kwam de Grote Khan van Mongolië, de koning Tamucin, om het leven. Om deze reden gaf Maisuka Bahadur zijn zoon de naam Tamucin en die later bekend werd als Genghis Khan wat in het Turks als Cengizhan geschreven wordt. Toen Maisuka Bahadur in 562 na de Hidjra overleed, was Tamucin slechts 13 jaar toen hij de troon van een klein koninkrijk besteeg. De mensen keken op hem neer omdat hij een kind was en vertoonden tekenen van opstandigheid.

De droom van Genghis Khan

Tamucin droomde dat hij zwaarden in zijn beide armen had en wanneer hij zijn armen uitstrekte naar het oosten en het westen, raakten de toppen van de zwaarden beide horizonnen. Toen hij zijn droom aan zijn moeder vertelde was zij ervan overtuigd dat haar zoon bloed zou doen vloeien en grootschalige bloedbaden zou aanrichten. Ze wist ook dat toen hij geboren werd de beide vuisten van Tamucin stevig gebald waren. Toen de vuisten geopend werden was er stilstaand bloed zichtbaar. Ook uit deze gebeurtenis hadden ze opgemaakt dat het kind veel bloedvergiet zou veroorzaken. De oproer in het kleine koninkrijk van Tamucin bereikte een dermate hoogtepunt dat behalve Amir Qaracha Bahadur van het nageschlacht van Qachuli Bahadur, alle nakomelingen van Qachuli Bahadur in opstand kwamen tegen Tamucin. Tamucin zocht hulp bij Aurang Khan, de leider van een aangrenzende staat en zocht bij hem zijn toevlucht. Aurang Khan verwelkomde hem openhartig en zorgde voor hem alsof het zijn zoon was. Kort daarna kwam Genghis Khan in actie tegen zijn weldoener en schuilde in een bewaakte berg samen met zijn kameraden. In een hevige confrontatie werd Aurang Khan fataal gewond door een pijl dat door Amir Qaracha was afgeschoten en een andere leider, Yang Khan, doodde hem toen hij op de vlucht sloeg. Vrede tussen Tamucin en Yang Khan lag het meest voor de hand omdat Yang Khan hem geholpen had door Aurang Khan te doden. Echter, na deze overwinning, trok Genghis Khan een aantal stammen rondom hem aan die hem dapper en vastberaden vonden, en dus hun bondgenootschap aan hem aanboden. Met een grote stoet aan georganiseerde strijders lijdde Genghis Khan een aanval op Yang Khan die tijdens de confrontatie gedood werd waarop zijn hele gebied in de handen van Genghis Khan viel. Als gevolg van deze overwinningen rees Tamucin op als het centrum van macht en leiderschap onder alle Mongolische stammen. Hij dook vervolgens op als concurrent van de leider van Mongolië en de macht van de Grote Khan.

Naamsverandering

Een man die Tankiri heette en die gerespecteerd werd onder de Mongolen omwille van zijn vroomheid en overgave, ging naar Genghis Khan. Hij zei tegen hem: “Ik zag een rode man in rode kleding op een rode paard die mij vroeg om de zoon van Maisuka Bahadur te vertellen om zijn naam te veranderen van Tamucin naar Genghis Khan want God de Almachtige heeft besloten om u tot keizer te maken over vele landen.” Ondanks dat Genghis Khan hem aanzag voor leugenaar, begon hij Genghis Khan genoemd te worden. In het Turks betekent “Genghis” keizer of is het een synoniem voor keizer. Een paar dagen later ontstond er een onenigheid tussen Tankiri en een hoveling van Genghis Khan. Hij greep Tankiri bij zijn nek en sloeg hem zo gewelddadig tegen de grond dat hij ter plekke dood ging.

Langzamerhand bracht Genghis Khan alle stammen en Mongolië onder zijn controle en na het doden van de Grote Khan in een confrontatie, werd Genghis Khan erkend als de Grote Khan. Hierna volgend richtte Genghis Khan zich op de Tartar stammen, ook wel Tatarlar stammen genoemd. De Tartar koning vond zichzelf te zwak om Genghis Khan te confronteren en sloot vrede door zijn dochter ten huwelijk aan te bieden aan Genghis Khan. In de loop van dit vredesverdrag kwamen de Tartar leiders in opstand tegen hun koning en zochten zij de hulp van Genghis. Na grootschalige bloedvergiet vergiftigde de Tartar koning zichzelf en breidde het gebied van Genghis wederom uit. Genghis Khan was zeer moedig en scherpzinnig onder de Mongolen. Zijn verschijning getuigt van zijn wijsheid en intelligentie.

Godsdienst van de Mongolen

Het geloof en de godsdienst van de Mongolen zijn onbekend. Zij hadden echter wel het concept van een Machtige Schepper, zij geloofden in God de Almachtige. Hun aanbidding leek veel op zoals de niet-Aryan inwoners van India dat deden. Er moet een profeet naar hen toe gezonden zijn, maar de Mongolen hebben hem in de vergetelheid doen raken in de loop der tijd, samen met zijn boodschap. Zij hadden hun gevoel voor goed en slecht, rechtmatig en onrechtmatig verloren. Zij aten wat ze vonden en deden alles wat ze leuk vonden. Sommige historici schreven dat hun godsdienst het doden van mensen was. Ze aanbaden ook sterren en natuurlijke verschijningen. Zij waren geen magiërs ondanks dat zij vuur aanbaden. Genghis Khan kwam als een hervormer onder mensen die moreel ver afgegleden waren in verachtelijke onwetendheid. Hij vestigde eerst een machtige koninkrijk in een betrekkelijk korte tijd en vervolgens nam hij de tijd voor het doorvoeren van hervormingen in de morele en sociale condities van de Mongolen.

Sultan Muhammad Khwarizm Shah

In deze tijd had Sultan Muhammad Khwarizm Shah de volledige controle over Iran, Khorasan, Kabul en Turkistan en was van plan om Bagdad te vernietigen. Hij was ongetwijfeld de machtigste Moslim koning op het Aziatische continent. Toen een onenigheid tussen de Abbasid Kalief Nasiruddin en Muhammad Khwarizm Shah serieus begon te worden, besloot Khwarizm Bagdad binnen te vallen.

Genghis Khan zoekt vrede met Khwarizm

Toen Genghis Khan een machtig rijk uit de kleine staatjes die hij had veroverd had opgezet, vond hij het gepast om vriendschappelijke betrekkingen te hebben met zijn rivaal Sultan Khwarizm Shah daar hun grenzen naast elkaar lagen. Als een aankondiging op de vredesbesprekingen stuurde Genghis Khan een brief naar Muhammad Khwarizm Shah. Volgens het vredesovereenkomst kwamen beide leiders overeen dat er vrij gehandeld mocht worden tussen de koninkrijken.

Genghis Khan richt zich op de Moslimlanden

Het vredesverdrag tussen Genghis en Khwarizm kwam tot een einde nadat Khwarizm tot drie keer toe een boodschapper van Genghis om had laten brengen. In 615 na de Hidjra marcheerde hij richting de moslimlanden en beval zijn drie zonen Juchi Khan, Ogdai Khan en Chogatai Khan om Anzar te belegeren. Hij stuurde Alag Nuyan en Mungkubuga met de legers van Khajand en Nabkat, zelf marcheerde hij met zijn jongste zoon, Tolui Khan, richting Bukhara. Toen Khwarizm Shah geïnformeerd werd over de Mongoolse invasie, stuurde hij een leger bestaande uit zesduizend man naar de bewindvoerder van Anzar en dertigduizend man om Samarkand te beveiligen en zestigduizend strijders om het fort en de toren te versterken en zelf vertrok hij van Samarkand naar Khorasan (noordoost Iran, zuid Turkmenistan en noord Afghanistan).

De dood van Khwarizm Shah

Na diverse nederlagen te hebben geleden tegen de manschappen van Genghiz vluchtte hij van Amal naar een eiland. Daar kreeg hij het schokkende nieuws dat de Mongolen het Qarun fort, waar zijn familie en bezittingen waren, bezet hadden. Hij bezweek aan deze schok en werd begraven in de kleding die hij aan had. Vervolgens namen de Mongolen heel Khorasan en Perzië als een storm over en vervulden zij het gebied met dood en vernietiging. Slechts één van zijn zonen, genaamd Jalaluddin, een dappere, moedige en ambitieuze jongeman, redde zichzelf.

In deze periode veroverde de Mongolen Bukhara en Samarkand en dompelde de hele bevolking in een rivier van bloed. Genghis Khan stak zelf de Oxus rivier over in Rabia al-Awwal 617 na de Hidjra en slachte de bevolking van Balkh en Herat af. Toen de vrouwen en de kinderen van Khwarizm Shah naar Genghis Khan gebracht werden, had hij geen meelij en liet ze allemaal ombrengen. Deze grootschalige slachting overkwam ook Nishapur, Mazandan, Amal, Rayy, Hamadan, Qum, Qazwin, Debal, Tabriz, Tiflis en Maragheg waarbij niemand, jong of oud, vrouw of kind, gespaard werd. Dit tafereel van afslachting en vernietiging vulde de Moslimharten met zoveel angst dat alleen al een Mongoolse vrouw een huis kon plunderen zonder enige weerstand.

Jalaluddin bin Khwarizm

Kort na het overlijden van zijn vader kwam Jalaluddin bin Khwarizm naar Tabriz vanuit een eiland in de Kaspische zee. Hij nam wat dappere vrienden mee. Ondanks dat de Mongolen hem probeerden te arresteren brak hij door hun linies en vluchtte samen met zijn vrienden. Hij bereikte Ghazni en ontving daar de hulp van een groep personen. De dichtbij gelegen Mongoolse troepenmachten vielen zijn groep aan maar hij vocht terug en dit was het eerste verlies opgelopen door de Mongolen door Jalaluddin. Met dit nieuws haastte Genghis Khan zich naar Bamyan waar zijn kleinzoon, de zoon van zijn zoon, Chogatai Khan, gedood was door een pijl. Genghis Khan werd hier zo kwaad om dat hij het bevel gaf om iedereen te doden. Zelfs de zwangere vrouwen werden niet gespaard, hun babies werden eruit gehaald door de baarmoeder te splijten en te doden. Na de nederlaag van de Mongolen, versterkte Jalaluddin zijn positie en ging op pad tegen Genghis Khan. Ongelukkigerwijs veranderden sommige generalen hun posities en stapten ze over naar de Mongolen. Jalaluddin bleef over met slechts zevenhonderd strijders. Hij verloor de moed niet en bestormde de machtige strijdkrachten van Genghis Khan. Jalaluddin vertoonde voorbeeldige moed en geestdrift en hij drukte de Mongolen terug bij iedere confrontatie. Hij frustreerde de pogingen van de Mongolen en er moest steeds een grote Mongoolse leger te hulp schieten. Echter, Jalaluddin kon de strijd niet winnen ten gevolge van gebrek aan vechters aan zijn kant. Hij gaf niet op, zelfs toen hij nog maar honderd vechters over had. Op dit kritieke moment nam hij zijn mantel af en gooide het weg, plaatste zijn kroon in zijn hand en liet zijn paard de Indus rivier in gaan. Zij kompanen deden vervolgens hetzelfde. Ondanks dat Genghis Khan jacht wilde maken op die moedige vechter en zijn volgelingen was het voor zijn troepen niet gemakkelijk de golven van het diepe rivier te trotseren. Genghis Khan en zijn troepen stopte aan de rand van de Indus rivier en begonnen hun peilen af te schieten op de handvol strijders die de stromende golven moesten trotseren. Vele van hen verloren hun leven in dapperheid en enkel zeven van hen waren er over die met de moedige Jalaluddin de rivier waren overgestoken. Hij deed zijn kleren uit en spreidde ze over de bosjes uit om ze te drogen, stak vervolgens zijn zwaard in de grond en ging liggen om uit te rusten.

Genghis Khan zag dit allemaal vanaf de andere kant met een gevoel van verbijstering. Hij riep zijn zonen en bevelhebbers en zei: “Ik heb nog nooit zo’n moedige en dappere man gezien. Zijn kompanen zijn ook niet te evenaren in moed en het oversteken van zo’n brede en onrustige rivier kan alleen door moedige mensen gedaan worden. Ik ben bang dat als deze man blijft leven, hij de naam van de Mongolen van deze wereld zal uitwissen. Laten we een plan maken om het zo snel mogelijk uit de weg te ruimen.” Maar doordat er geen manier werd gevonden om het plan te vervullen keerde Genghis Khan teleurgesteld terug. Deze gebeurtenis vond in 620 na de Hidjra plaats.

Hierna won Sultan Jalaluddin enkele overwinningen in de Sind prinvicie. Zijn ondersteuners bleven zich daar bij hem aansluiten. Een paar dagen later stak hij de rivier over en kwam aan in Kirman en vervolgens in Shiraz. Sultan Jalaluddin ging door naar Bagdad, zoekend naar de hulp van Kalief Nasiruddin zodat de Mongoolse campagnes tegen de Moslimlanden tot een einde kon worden gebracht. Aangezien Nasiriddun een hekel had aan de vader van Jalaluddin vermaande hij zijn nobelen om Jalaluddin te stoppen en hem uit het gebied te verdrijven. In deze situatie ging Jalaluddin het slagveld op en bood weerstand tegen de nobelen. Vervolgens ging hij naar Tabriz in plaats van Bagdad en na Tabriz verovert te hebben ging hij naar Girijistan. Hij werd daar hartelijk ontvangen.

Na wat veldslagen waarvan hij de laatste had verloren vertrok hij teleurgesteld naar een bestemming die ons niet bekend is. Hij liet voor de rest van zijn leven geen spoor achter.

Genghis Khan’s interesse in de Islam

Na verlost te zijn van de campagnes van Sultan Jalaluddin Khwarizm verliet Genghis Khan zijn zoon, Chogtai Khan in Makran en kwam hij terug naar Mongolië na een afwezigheid van zeven jaar. Onderweg naar zijn land, bij het bereiken van Bukhara, beveelde hij dat de meest geleerde moslim bij hem gebracht moest worden om van hem de feiten van de Islam te leren. Zeven jaren in gevecht en afslachtingen hadden indruk op hem gemaakt, ondanks dat de Moslims zwak waren geworden in die tijd. Qadi Ashraf en een Moslim geleerde kwamen bij Genghis Khan. Na vragen te hebben gesteld over de Islam, legden die twee Moslim geleerden eerst aan hem het geloof in één God, Tawhid, uit. Genghis Khan erkende het geloof. Hierna begonnen ze over de geloofsleer van het profeetschap wat hij accepteerde, zeggende dat God de Almachtige zijn gezanten zond voor de leiding van de mensheid. Hij accepteerde ook de verplichting van het gebed en het vasten. Echter hij vond wel dat de Hadj naar de Ka’bah onnodig was. Qadi Ashraf verklaard Genghis Khan tot moslim maar een andere geleerde was het daar niet mee eens.

Vanuit Bukhara kwam Genghis Khan aan in Samarkand en toonde vriendelijkheid aan de Moslims daar. Genghis Khan’s kleinzonen Kublai Khan en Hulagu Khan waren toen tien en negen jaar oud.

De dood van Genghis Khan

Genghis Khan stierf in Ramadan 624 na de Hidjra op een leeftijd van 73 jaar na een bewind van 25 jaar. Hij werd volgens zijn wens onder een boom begraven. In het eerste jaar groeide er een grote boom langs zijn graf totdat het ontoegankelijk werd en onnaspeurlijk voor de volgende generaties.

Terugblik op zijn bewind

Genghis Khan dook onder de Mongolen op als een zeer wijze en vooruitstrevende man. Het was dankzij hem dat de onbekende Mongoolse gemeenschap beroemd werd over de hele wereld. Hij had standvastige en gewaardeerde principes voor het regeren ingesteld. Hij was zich zeer bewust van het simpele feit dat het voor een primitief en onwetend volk zoals de Mongolen het niet toegestaan moest zijn om zonder gevechten erop uit te gaan of anders zou het ten onder gaan terwijl zij elkaar afmaken. Hij onderwees de Mongolen de deugden van eenheid en solidariteit. Ook stelde hij een set aan wetten samen wat bekend werd als de “Torah van Genghis”. De Mongolen respecteerden dit boek van statuten van Genghis Khan alsof het een goddelijke openbaring was. De Torah van Genghis bevat wetten evenals principes voor bij het jagen. Het was vanzelfsprekend dat Mongoolse koningen met hun troepen op jacht gingen wanneer er geen campagnes waren.

Samen met het bloedbad en geplunder is het noemenswaardig dat Genghis Khan het gebruik van hoogmoedige woorden vermijdde. In een brief aan een koning zei hij over het algemeen: “Gehoorzaam mij, anders weet God de Almachtige wat er gaat gebeuren.” Hij zou nooit beweren een sterke en ontzaglijke leger te hebben. Evenzo hield hij zijn grote leger ook nooit aansprakelijk voor de overwinning. Hij zou altijd zeggen dat zijn overwinning dankzij de gunst van God is en dat Hij degene was die van hem een koning had gemaakt. Bovendien stond hij niet toe dat er toejuichend en vol lof over hem geschreven werd. Hij verrichte alledaagse werk zoals gewone soldaten. Hij legde grote afstanden te paard af en zijn soldaten deden hetzelfde. Hij zei vaak: “Wij zouden te werk moeten worden gesteld met harde arbeid en ijver. Onze uitmuntendheid en leiderschap liggen daarin.”

Genghis Khan was lang, sterk en stevig. Op het slagveld was hij in de eerste rij en dreef de vijand uiteen wanneer hij ze chargeerde. Het geheim achter zijn uitzonderlijke overwinningen zit hem ook in het feit dat zijn zonen ook machtige strijders waren en begunstigd waren met soldaat-kwaliteiten en temperament. Bovendien had hij korte metten gemaakt met stammen twisten en concurrentie en smeed eenheid en eenstemmigheid onder de Mongolen.

Hij huwde vijf vrouwen en iedere vrouw behoorde tot een andere stam. Op deze manier won hij het vertrouwen en de steun van al die stammen. Een van de wetten uit zijn boek was dat wanneer een stad verovert was een massa-slachting noodzakelijk was, daar het angst in de harten van de verslagen mensen boezemde, zodat ze nooit de moed hadden om tegen de overwinnaar in opstand te komen. Genghis Khan paste het in al zijn overwinningen toe.

De Mongolen hadden in die tijd het hele Aziatische continent verovert en sommige delen van Europa, op Irak, Arabië en India na. De Islamitische staten hebben het meest aan de handen van de Mongolen geleden en hun zwaarden hebben vele Moslims gedood. Soms leek het alsof de Islam van de aardbodem zou verdwijnen. In de loop der tijd gaven de anti-Islamitische Mongolen zich over aan het machtige moraal en de spirituele krachten van de Islam. De zwaarden die gebruikt werden om iedere spoor van de Islam uit te roeien, werden nu gebruikt ter bescherming ervan.

The History of Islam, Vol. 3, Akbar Shah Najeebabadi, Safi-ur-Rahman Mubarakpuri